Να ‘μαστε, πάλι, εδώ… (Part IΙ)

(Μέρος Δεύτερο – Επιστροφή στη ρουτίνα)

Και πάμε τώρα στους στόχους μου για τη νέα σεζόν (δηλαδή, το επόμενο φθινόπωρο – χειμώνα – άνοιξη):

> Να μάθω ολόκληρο το “Nothing Else Matters” και την εισαγωγή του “Stairway to Heaven” στην ηλεκτρική κιθάρα. [Δύσκολο, αλλά όχι ακατόρθωτο.]

> Να μάθω να παίζω αρπίσματα στην κλασσική κιθάρα και να μπορώ να τα χρησιμοποιώ όταν παίζω τραγούδια. [Κάτι πάει να γίνει από τώρα, ελπίζω στα μαθήματα να βελτιωθώ.]

> Να κάνω μια απόπειρα να μπω στην χορωδία/ορχήστρα του σχολείου, όχι σε κάποια σημαντική θέση (μιας και δεν είμαι εξαιρετικά καλή στο αντικείμενο αυτό), απλά να συμμετέχω στις παραστάσεις που δίνουν. [Μιλάμε για φοβερή φάση, όποιος αγαπάει τη μουσική, πραγματικά, θα είναι ο Παράδεισός του στο σχολείο.]

> Να ασχοληθώ περισσότερο με τη φωτογραφία. [Ελπίζω να βοηθήσει το ότι την επέλεξα στο σχολείο.]

> Να καταφέρουμε να οργανωθούμε για να πάμε το ερχόμενο καλοκαίρι στην Αγγλία. [Μιας και δίνουμε φέτος τα IGCSE και τελειώνουμε με τα Αγγλικά, μας πρότειναν οι καθηγητές να πάμε μαζί τους σε μια εκδρομή που διοργανώνεται, κάθε καλοκαίρι, στην Αγγλία.]

> Να πάρω με καλό βαθμό τα GCE των Μαθηματικών και τα IGCSE των Αγγλικών. [Στρώσου στο διάβασμα, δατς δι όνλι σολούσιον…]

Αυτά για φέτος. Εγώ θα προσπαθήσω και ελπίζω να τα πετύχω (όσα πιο πολλά γίνεται, τουλάχιστον).

Να ‘μαστε, πάλι, εδώ… (Part I)

(Μέρος Πρώτο – Αντίο καλοκαίρι)

Σήμερα επιστρέψαμε και επίσημα στη ρουτίνα. (Ναι, ανοίξαν τα σχολεία. Ναι, ημέρα Παρασκευή. Η Δευτέρα μας έπεφτε μακριά και είπαμε να μην το καθυστερήσουμε.) Είπα, λοιπόν, να ετοιμάσω δυο post. Το πρώτο είναι μια ανασκόπηση για το τι έκανα φέτος το καλοκαίρι και στο δεύτερο μια καταγραφή των στόχων μου στο επόμενο 9μηνο (Φθινόπωρο – Χειμώνας – Άνοιξη), ακολουθώντας το παράδειγμα του Comfis.

Και πάμε για την ανασκόπηση:

> Κάναμε τα μπάνια μας στην παραλία [Καμία 20αρια κατά τη διάρκεια της μέρας και 2 νυχτερινά, στη διάρκεια των οποίων περάσαμε υπέροχα.]

> Καταφέραμε και οργανώσαμε ένα beach party. [Αν και μας ψιλοβασάνισε αυτό το party στον τομέα της μουσικής, μιας και δυσκολευτήκαμε να βρούμε γεννήτρια, είχαμε θέμα με κάποια CD που ετοιμάσαμε για το party και αργότερα με τα ηχεία που πήραμε.]

> Πήγαμε σε δυο συναυλίες. [Στις 09/06 στον Αλκίνοο Ιωαννίδη και στις 06/08 στους Θάνο Μικρούτσικο και Χρήστο Θηβαίο.]

> Πήγαμε και τα σινεμαδάκια μας. [Toy Story. Γιατί όσων χρονών και να είσαι δεν παύεις να αγαπάς το Γούντι, τον Μπαζ και την παρέα τους]

> Είδα πολλές ταινίες. [Έρχεται και αποκλειστικό post για αυτές.]

> Eίδαμε αρκετά παιχνίδια από το Mundial. [Με κορυφαίο, κατά την άποψή μου, το semi-final Γερμανία – Ουρουγουάη.]

> Πήγαμε θέατρο. [Χθεσινή ιστορία. Στον “Οιδίποδα” με τους Μαρκουλάκη και Καραμπέτη. Μια φορά τον χρόνο έρχονται παραστάσεις από την Ελλάδα στην πόλη μας, κρίμα και άδικο να τις χάσουμε.]

> Πήγαμε και τις διακοπές μας. (Μια εβδομάδα στο βουνό οικογενειακώς και αργότερα κατασκήνωση.)

> Πήγαμε camping με την παρέα. (Αντίσκηνα, στρώματα και κιθάρες.)

> Κάναμε βραδιά με κιθάρες στην παραλία (Ομολογώ ότι ήταν η αγαπημένη μου βραδιά του καλοκαιριού. Με την παρέα γύρω από την φωτιά και τραγούδι με τη συνοδεία των κιθάρων μας.)

Αυτά σε λίγες γραμμές. Σίγουρα έγιναν ακόμα περισσότερα, αλλά θα ήταν δύσκολο να τα καταγράψω όλα σε ένα post. Πάντως, με μια λέξη, αυτό το καλοκαίρι ήταν φοβερό και θα μπορούσα να το ονομάσω ως το καλύτερο μου καλοκαίρι μέχρι τώρα.

(Σύντομα θα δημοσιεύσω και το post με τους στόχους.)

5 χρόνια αφότου έδυσε ο “Helios”

Κυριακή 14 Αυγούστου 2005. Η τηλεόραση διακόπτει, ξαφνικά, το κανονικό της πρόγραμμα για να μεταδώσει μια είδηση. “Το αεροπλάνο Boeing 737-300 της Helios Airways, στην πτήση 522 από Λάρνακα προς Αθήνα, κατέπεσε στο Γραμματικό Αττικής”. Και εκεί, ο χρόνος σταμάτησε για την Κύπρο. Η αγωνία απλώθηκε σε όλο το νησί, που για λίγες ώρες ζει με το φόβο ότι μέσα στο αεροπλάνο βρισκόταν κάποιο δικό του πρόσωπο. Αργότερα, ο κατάλογος με τα ονόματα των 121 επιβατών της πτήσης ανακοινώνεται. Δε γλίτωσε κανένας.

Από εκείνη τη στιγμή ξεκίνησε το μαρτύριο για τους συγγενείς των θυμάτων. Αυτών που έχασαν γονείς, αδέρφια, εγγόνια, συγγενείς, φίλους. Η τηλεόραση κράτησε το γεγονός αυτό πρώτη είδηση για κάποιες εβδομάδες. Μετά κάτι άλλο συνέβει και έκλεψε την προσοχή των Μ.Μ.Ε. Το δυστύχημα αυτό πέρασε, για πολλούς, στην ιστορία. Αλλά η ζωή για τους ανθρώπους που έχασαν τους δικούς τους, εκείνη την ημέρα, άλλαξε εντελώς. Έχασαν τη γη κάτω από τα πόδια τους.

Και από τότε παλεύουν για να βρουν το δίκιο τους. 5 χρόνια γυρίζουν από δικαστήριο σε δικαστήριο, για να αποδοθεί δικαιοσύνη σε αυτούς που έφταιξαν για αυτό το δυστύχημα. Και ακόμα πολεμούν, χωρίς αποτέλεσμα. Εντάξει, αυτό σίγουρα δε θα φέρει τους δικούς τους πίσω, ούτε θα αναπληρώσει την απώλεια τους, αλλά είναι καλό να τιμωρηθούν εκείνοι που πήραν στο λαιμό τους 121 ανθρώπινες ψυχές. Ίσως, έτσι, να οδηγηθούν και αυτές στη λύτρωση και να αναπαυθούν εν ειρήνη. Eίναι το ελάχιστο που οφείλουμε σαν κοινωνία, στους αδικοχαμένους αυτούς ανθρώπους και στους δικούς τους.

Αιωνία τους η μνήμη και υπομονή στους δικούς τους, που περνούν εδώ και πέντε χρόνια το δικό τους Γολγοθά.

Χιροσίμα – Ναγκασάκι: 65 χρονια μετά

65 Χρόνια συμπληρώθηκαν χθες, 09/08, από τη ρίψη της ατομικής βόμβας στο Ναγκασάκι. 65 χρόνια συμπληρώθηκαν στις 06/08 από τη ρίψη της ατομικής βόμβας στη Χιροσίμα. Δυο επέτειοι που υπάρχουν στο ημερολόγιο για να μας θυμίζουν 2 από τα πιο καταστροφικά λάθη της ανθρωπότητας.

Και αντί αυτά τα λάθη να μας οδηγήσουν στο να βάλουμε μυαλό, μας έδωσαν το πράσινο φως στο να συνεχίσουμε να βαδίζουμε στο καταστροφικό μονοπάτι του ταξιδιού προς την εξέλιξη, αντί να ακολουθούμε το ωφέλιμο προς εμας μονοπάτι. Αντί να πατήσουμε φρένο και να αφήσουμε πίσω μας τα καταστροφικά αυτά όπλα που έχουν μόνο να προσφέρουν συμφορές στην ανθρωπότητα, εμείς συνεχίζουμε ακάθεκτοι. Νέα πυρηνικά όπλα κατασκευάζονται καθημερινά. Και τι θα γίνει όταν δοκιμαστούν; Θα έχουμε πάλι τα ίδια;

Εκατομμύρια ανθρώποι πληρώνουν, ακόμα, τις συνέπειες αυτών των δυο ατομικών βομβών. Εκτός από όλες τις χιλιάδες ανθρώπων που πέθαναν επι τόπου, άλλοι προσβλήθηκαν από σοβαρές ασθένειες λόγω της ραδιενέργειας, οι οποίες προκαλούν μέχρι και σήμερα, ακόμα και τόσες γενιές μετά, προβλήματα στους απογόνους τους.

Ενδεικτικά αναφέρω ότι αν αυτές οι βόμβες έπεφταν στο νησί μου, την Κύπρο, ολόκληρο το νησί θα βυθιζόταν και θα χανόταν στην θάλασσα και το ένα, περίπου, εκατομμύριο των κατοίκων της θα αφανιζόταν σε δευτερόλεπτα.

Η τεχνολογία είναι ένα όπλο στα χέρια του ανθρώπου όταν χρησιμοποιείται για την βελτίωση της ζωής του. Όταν, όμως, χρησιμοποιείται για τέτοιους σκοπούς γυρίζει αυτόματα εναντίον του. Και έχει τις γνωστές καταστροφικές συνέπειες που είχαν και οι δυο ατομικές βόμβες, το 1945. Ας μας γίνει το πάθημα μάθημα.

(Όλο το χρονικό της ρίψης των δυο ατομικών βομβών σε αυτό το άρθρο του tvxs)

Κάτι παλιό αλλά και επίκαιρο

Πριν λίγο το tvxs δημοσίευσε ένα άρθρο με το πιο πάνω video. Είναι ένα απόσπασμα από την ταινία του Charles Chaplin με τίτλο “Τhe Great Emperor” (1940) που φέτος κλείνει 70 χρονών. Μια ταινία που σατιρίζει τον ναζισμό, που τότε είχε κατακυριεύσει την Ευρώπη. Ένας μονόλογος τεράστιας δύναμης που δεν μπορεί παρά να συγκλονίσει το θεατή.

Το τραγικό σε αυτή την ομιλία είναι το ότι εξακολουθεί να είναι επίκαιρη. Ναι, και ας είναι 70 χρόνων. Και σήμερα ο κόσμος μας κυβερνάται από μηχανές και σε πολύ μεγαλύτερο βαθμό από την εποχή του Chaplin, μάλιστα. Ο άνθρωπος περισσότερο σκέφτεται παρά αισθάνεται. Ο καθένας μας ξέρει πολύ καλά πως να σκέφτεται σαν ένα άτομο, αλλά δε ξέρει να υπολογίζει το σύνολο. Χαίρεται με τη δυστυχία και όχι με τη χαρά του διπλανού του. Και δεν είναι διαθέσιμος να απλώσει χείρα βοηθείας στον οποιονδήποτε. Όσο για τις διακρίσεις άστα να πάνε. Η μόνη μας διαφορά από αυτούς στην ταινία είναι, ίσως, το ότι δε φοράμε στολή.

Τα λέει πολύ καλύτερα από μένα ο μεγάλος Charles Chaplin στο πιο πάνω video. Το όραμα σου Charles, δυστυχώς, παραμένει όραμα…

Επιτέλους Καλοκαίρι!

[Photo by: atacama photography]

Και επιτέλους ήρθε το καλοκαίρι! Μετά από αρκετό λιώσιμο στα βιβλία για τις εξετάσεις, κάψιμο στο PC για το πρακτικό των IGCSE,τώρα επιτέλους διακοπές!

Την τιμητική τους είχαν τα μπάνια στην παραλία των Φοινικούδων. Όπως είπε και ο Comfis, εκείνο που πραγματικά σε κάνει να καταλαβαίνεις ότι μπήκε το καλοκαίρι είναι το πρώτο μπάνιο. Αν ισχύει για αυτό και αυτό που λένε και για την Πρωτοχρονιά (ό,τι συμβεί εκείνη την ημέρα, θα συμβαίνει και τον υπόλοιπο χρόνο), τότε κάηκα! Και κυριολεκτικά, γιατί κάηκα από τον ήλιο. Αλλά, δεν παραπονιέμαι. Αν μη τι άλλο απόλαυσα κυριολεκτικά το πρώτο μου μπάνιο (και μετά το γιαουρτόλουτρο ένεκα του καψίματος :P). Βουτιές, ρακέτες, βόλεϊ, τράπουλα και όλα αυτά κάτω από τον καυτό ήλιο του Ιούνη.

Φέτος ο Ιούνης μας βγήκε αρκετά παράξενος (όπως είπε και η Δρακούνα), πάντως… Το Σάββατο είχαμε μια μπόρα, που άνετα θα μπορούσε να παρουσιαστεί στα μέσα του Νοέμβρη. Και όλα αυτά, στα τέλη του Ιούνη. Παραξενιές του καιρού…

Υ.Γ. Προέκυψε και μια εκπληκτική συναυλία στις 09/06 για την οποία θα σας μιλήσω μάλλον σε επόμενο post.

Καλό Ταξίδι Μάνο

Χθες το βράδυ έφυγε από τη ζωή ο Μάνος Ξυδούς, ιδρυτικό μέλος των Πυξ Λαξ και μεγάλη παρουσία του ελληνικού τραγουδιού, ενώ βρισκόταν για πρόβα στο Νέο Φάληρο. Έτσι ξαφνικά.

Όταν το άκουσα σήμερα το πρωί στο σχολείο, δεν μπορούσα να το πιστέψω. Νόμιζα ότι ήταν μια φήμη, μια ψευδής είδηση, από τις χιλιάδες που κυκλοφορούν καθημερινά, αλλά δυστυχώς η είδηση ήταν αληθινή.

Οι Πυξ Λαξ, για μένα ,είναι κάτι το ξεχωριστό. Είναι το συγκρότημα που με μύησε στην ελληνική ροκ και έντεχνη μουσική. Τα τραγούδια του Φίλιππου, του Μπάμπη και του Μάνου με είχαν ταξιδέψει πολλές φορές. Ποιο να πρωτοθυμηθώ; Την “Πυξίδα”; Τις “Παλιές αγάπες”; Το “Μοναξιά μου όλα”; Όλα έχουν γράψει ιστορία. Δεν είχα καταφέρει να πάω σε κάποιο live τους, ήμουν 10 χρονών όταν διαλύθηκαν. Ήθελα, όμως, να τους απολαύσω και τους τρεις, έστω και ξεχωριστά. Τον Πλιάτσικα τον είδα σε μια συναυλία πρόπερσι. Τον Μπάμπη ελπίζω να τον ακούσω και ζωντανά, σύντομα. Δυστυχώς, όμως, δε θα έχω την ευκαιρία να δω και τον Μάνο… Γιατί μας έφυγε νωρίς…

Πριν λίγες μέρες, είχε μιλήσει στην εκπομπή “Τρένο Φάντασμα” του Φάνη Κρίγκου στο Κανάλι 6. Θα λάμβανε μέρος σε ένα αφιέρωμα για τον Νικόλα Άσιμο. Δυστυχώς, δεν είχα καταφέρει να ακούσω την εκπομπή. Τι τραγική ειρωνεία όμως! Μίλησε για τον Νικόλα Άσιμο και πριν περάσει μια εβδομάδα, έφυγε για να τον συναντήσει, εκεί ψηλά, στα αστέρια. Και αυτόν, αλλά και τον πρίγκιπα, τον Παύλο Σιδηρόπουλο. Άραγε μπαγάσες, περνάτε καλά εκεί πάνω;

Καλό σου ταξίδι Μάνο και ευχαριστώ για την μουσική σου!

Και πάμε για το 10….

Να που χωρίς να το καταλάβω αποχαιρετώ και το 2009… Μια πραγματικά ξεχωριστή χρονιά για μένα και ελπίζω και για σας.

Εύχομαι η νέα χρονιά (και η νέα δεκαετία ταυτόχρονα), που θα έρθει σε λίγες ώρες, να φέρει σε όλους μας μοναδικές στιγμές, τις οποίες να περάσουμε με άτομα που αγαπάμε και μας αγαπούν.

Καλά να περάσετε απόψε και να μην ξεχάσετε να υποδεχτείτε το νέο χρόνο χαμογελαστοί. 🙂

Avatar: Η απόλυτη 3D εμπειρία

Καταρχάς, χρόνια πολλά!

Χθες πήγα και εγώ να δω το “Avatar”.  Μια λέξη μόνο μπορεί να περιγράψει αυτήν την ταινία. “Επανάσταση”. Κανονική επανάσταση είναι αυτή η ταινία για τον κινηματογράφο. Και μόνο για ο τρόπος που αξιοποιεί το 3D, της δίνει κάμποσα +. Αλλά και η ίδια η υπόθεση σε συγκλονίζει. Γροθιά στον ιμπεριαλισμό που διακατέχει τους ανθρώπους και που τους κάνει να μην υπολογίζουν τίποτα και κανέναν μπροστά στη δίψα τους για τον πλούτο.

Μετά το τέλος της ταινίας μού πήρε τουλάχιστον 20 λεπτά για να συνέλθω. Πραγματικά, δε νομίζω κανένας να μπορεί να απολαύσει στο μέγιστο αυτήν την ταινία εκτός κινηματογραφικής αίθουσας. Όσο για το 3D, μετά από το “Avatar”, έχω μόνο μια κουβέντα να πω. Τέλος εποχής για το 2D. Ο κόσμος της τρίτης διάστασης ανοίγεται μπροστά μας και έχει πολλές κινηματογραφικές συγκινήσεις να μας προσφέρει.

Ελπίζω η ταινία του Cameron να έδωσε τα μηνύματα που ήθελε. Σε όλους. Και σε όλα τα επίπεδα.

“Μικρές Χαρές”

Σας έχω ξαναναφέρει τον Κωνσταντίνο Πιλάβιο και την ομάδα του, έτσι; Πέρσι, δημιούργησαν ακόμα μια ταινία μικρού μήκους με τον τίτλο “Μικρές Χαρές” (Small Pleasures) και προβλήθηκε στους κινηματογράφους μαζί με την ταινία “Big Bank”. Η ταινία αυτή, μέσα σε μόνο πέντε λεπτά, μας περνάει το πραγματικό νόημα της ζωής και της ύπαρξης μας. Απολαύστε την. 🙂